2019

Aan het einde van het jaar kijk ik altijd graag terug op wat ik exact een jaar daarvoor deed. Er is dit jaar zoveel gebeurd dat ik het niet direct kan reproduceren. Ik ga naar mijn Instagram account, waar ik vorig jaar net mee begonnen was. Ik weet niet zo goed waarom ik destijds met instagram ben begonnen. Mensen zetten een vrolijke betere versie van zichzelf op een site waar het draait om mooie foto’s en populariteit. In mooie foto’s maken ben ik nog niet zo bedreven en mijn instagram account is tot nu toe niet bepaald een succes. Meestal heb ik geen telefoon bij me op de zeldzame momenten dat er zich een instagram waardige gebeurtenis voor mijn ogen ontvouwt. En als dat wel het geval is er wel iets wat mis gaat. Zo was ik eens in het donker in de vrieskou aan het rennen over de landbouwweggetjes vlak bij ons huis. Het was na negenen en de wegen waren verlaten. Het enige dat ik hoor is mijn ademhaling en voetstappen. Ik schrik op als er plotseling vlak voor mij twee reeen over de weg schieten en van verbazing sta ik acuut stil. Blijkbaar schrikken mijn nieuwe harige hardloopvriendjes zich ook een ongeluk van mij want ook zij staan plotseling midden op de weg stil. We staren elkaar aan. Na een paar seconden probeer ik met mijn handschoenen nog aan mijn telefoon te pakken om een foto te maken. Het resulteerde in deze wazige foto van een lege weg. Niet bereid om even te poseren voor een mooie instagram foto verdwenen ze even snel als dat ze gekomen waren.

Stilstaande dingen fotograferen gaat mij wat beter af, en dat is wat ik deed, precies een jaar geleden. Ik postte een foto van een hoek van de kamer met alle prijzen die ik dat jaar gewonnen heb. Het voelt nogal opschepperig om een hele hoek in te richten met mijn eremetaal, maar mijn vriend was zo trots op mij dat hij een hele zaterdagmiddag ervoor uit had getrokken om het dressoir te behangen met bekers en medailles. Ik krijg een brok in mijn keel van de tekst die er bij staat.

Summary of 2018 
This corner with a collage, made by my better half, summarizes my year running wise. At the start of 2018, I never had any plans for running further than 21 km and I never thought I could run a half marathon faster than 1.27h. In 2018 my biggest challenges were actually outside of running and running was a welcome diversion. Because my friend was going to run the Berlin marathon, I decided to also run this marathon. A few weeks before, I saw there was a 100 km ultrarun close by one week before the marathon. I first ran the 100 km ultrarun before running my first marathon, going against all well intended advice. This generated an unexpected amount of attention in local newspapers and was even on two local tv stations. Summary of 2018: rules are made to be broken, advice may be ignored, I tried something new and tried things that are said to be impossible, and experienced that you always have a choice and need to make your own decisions and pave your own way instead of following the track of others. Happy 2019🎉 #borntorun#2018 #instarunners #run2forty2#ultrarunner #runwinschoten

Hoeveel kan iets veranderen in een jaar. Ik wil er eigenlijk nog weinig woorden aan vuil maken. Alles waar je aandacht aan geeft, groeit, en de gebeurtenissen van de afgelopen maanden wil ik gewoon vergeten. Het is even omschakelen maar uiteindelijk hebben de gebeurtenissen -buiten financiele en mogelijke carrière gevolgen om- vooral een effect om mijn weekenden aangezien ik dan vaak een wedstrijd liep. Ja, ik had natuurlijk al wel hardloopplannen gemaakt voor het komende jaar. Ik had alle leuke grote marathons in Nederland willen lopen, ik had de sparthatlon willen lopen, de Comrades marathon, met mijn vriend de Chicago marathon als laatste marathon voor zijn Six Majors, en als we toch bezig zijn had ik een podiumplaats op het WK 100 km willen behalen. Maar dat hier nu een streep door gezet wordt is niet het einde van de wereld. Ik kon de marathon van Rotterdam en de marathon van Chicago kosteloos annuleren en verder had ik me nog nergens definitief voor opgegeven. Daarnaast verandert er in een gemiddelde week weinig voor mijn dagelijkse bezigheden. Ik ga naar mijn werk, ga even eten bij mijn vriend, ga paardrijden en als er nog tijd is een rondje hardlopen. Net als bij mijn eerste 100 km, is het een kwestie van doorgaan, doorademen, rustig blijven, de ene voet voor de andere, en niet achterom kijken.

Als je te lang in een negatieve gedachte blijft hangen verandert het eerste gevoel van verdriet in zelfmedelijden, en als ik iets niet wil voor 2020 is het wel in zelfmedelijden blijven hangen. En eigenlijk is er wel degelijk iets positiefs uit dit hele verhaal gekomen. Hoewel een aantal onbekenden zich behoorlijk veroordelend uit hebben gesproken over mij is het overgrote geluid positief en steunend. Ik heb uit zoveel hoeken steunbetuigingen en hulp gekregen en mensen hebben zoveel moeite voor mij gedaan dat het negatieve gevoel van de schorsing en alle beperkingen die daarmee gepaard gaan, omgeslagen is naar een positief gevoel van waardering en steun. Men zegt wel eens dat hardlopers solistisch zijn, of egoïstisch zelfs, alleen met hun eigen ding bezig. Dit krijg ik zelfs bij sollicitaties te horen; of ik liever alleen werk, gezien mijn solistische hardloophobby. De afgelopen maanden heb ik ervaren hoe ver dit naast de waarheid zit. De hulp van anderen heeft me ook geholpen weer wat plezier te krijgen in het hardlopen want in tegenstelling tot wat ik maandag in de krant las, ben ik weliswaar gestopt met wedstrijdpopen maar niet met hardlopen. Het afgelopen weekend heb ik alweer een rondje gedaan met twee lopers die me op het sleeptouw hebben genomen voor een rondje van 30 km. Wat heb ik dat gemist. Er zullen nog veel van dit soort recreatieve rondjes volgen in 2020 en ik verwacht dat ik op deze site dan ook gewoon af en toe een blog blijf schrijven over hardlopen.

En nu, door naar 2020. Ik ben niet zo van de goede voornemens maar ik heb toch een aantal voornemens voor 2020.

1. Vaker een hand uitsteken naar iemand die hulp nodig heeft. Ik heb gemerkt hoe dit mij heeft geholpen de afgelopen weken en zou graag eens hetzelfde willen kunnen doen voor anderen.
2. Niet meer bezig zijn met de tuchtzaak die loopt, of met de hele dopingschorsing en als het toch nodig is er iets voor te doen, dat alleen s’avonds een uurtje doen. Ik ga er geen woord meer aan besteden op Facebook of Instagram, in ieder geval niet meer tot de uitspraak is geweest. Tot nu toe was ik overdag continu bezig met de zaak, en dat is het niet waard.
3. Een maand lang veganistisch eten, beginnend vanaf nu. Zoals mijn medeloopster afgelopen zondag opmerkte is dit nu wel een beetje een hype, maar ik vind het helemaal niet erg om met een hype mee te doen, zeker niet als dit een hype is die voor een goed doel is. Daarnaast leidt het mijn aandacht een beetje af van de tuchtzaak, en dat helpt me ook meteen weer bij voornemen nummer 2.

De voornemens zijn niet erg SMART geformuleerd en ik heb er geen PDCA cyclus voor bedacht maar ik heb er best veel vertrouwen in dat ik ze allemaal in meer of mindere mate zal uitvoeren. Nummer 3 zal nog het meest uitdagend zijn. Ik probeer vanaf nu een maand lang elke week een blog te posten over voornemen 3. Voor nu wens ik iedereen een heel fijn, optimistisch en gezond 2020 toe!