De 24h van Deventer

Een paar maanden terug heb ik 5 maanden lang elke dag van Friesland naar Utrecht gependeld. In de lange autoritten daarheen heb ik me altijd vermaakt met audioboeken.  Mijn favorieten waren, naast hardloopboeken zoals Born to run, de boeken over persoonlijke ontwikkeling en groei. In veel van deze boeken worden de ingrediënten voor succes benoemt en deze verschillen niet zoveel per boek. Ontdekken wat je kernwaarden zijn, waar je wilt zijn over 10 jaar en vervolgens één of een aantal doelen definiëren met een bijbehorend plan om daar te komen. Een doel is pas een doel als het concreet is, je een plan hebt hoe daar te komen en hier gericht aan werkt. Al het andere is een wens.: het zou wel mooi zijn om iets te kunnen of hebben, maar je wilt er niks voor doen, of weet niet hoe je daar komt. In mijn vorige blog vertelde ik dat ik een nieuw doel had. Wat dat doel was zou ik half juli vertellen.  Een aantal mensen had ik al verteld dat ik overwoog om een 24h loop te doen, en die dachten te weten wat mijn doel was, namelijk de 24h van Deventer lopen. In de context van de succesboeken is het duidelijk dat de 24h van Deventer zeker geen doel was. Ik had niet getraind voor de 24h’s loop en had het idee van het meelopen op 13 juli pas een paar weken ervoor gekregen. Volgens mijn Strava, waar ik sinds een paar maanden alles op zet qua hardlopen, had ik in de weken voor de 24h’s loop zelfs maar ongeveer 20 km per week gelopen. Dat was geen bewuste tapering: ik loop eigenlijk nooit veel trainingskilometers en als ik weinig wedstrijden heb keldert het aantal hardloopkilometers. Niet omdat ik hardlopen niet leuk vind, maar simpelweg omdat hardlopen tijd kost en ik ook nog andere bezigheden heb. Toch zag ik dit niet als een probleem. Enig google werk leerde mij dat je niet echt voor een 24h loop kunt trainen. Prima, niks meer aan doen dus! In tegenstelling tot wat sommigen vaak denken, heb ik voor het hardlopen tot nu toe geen duidelijk plan of doel. De honderd van Winschoten vorig jaar kwam per toeval voorbij: als er dat weekend andere wedstrijden waren geweest, als ik de week erna niet mijn eerste marathon zou hebben, of als ik een paar weken ervoor niet op facebook had gezien dat vrienden eraan meededen, had ik mij er nooit voor aangemeld en was ik waarschijnlijk nooit aan ultralopen begonnen. Na mijn WK ultratrail ben ik er, ondanks de tegenvallende prestatie daar, achter dat ik WK’s lopen wel leuk vind. Zou het niet leuk zijn om dit jaar nog een WK te doen? Ik mailde de coördinator van het 24h team. Ik had zelfs gehoopt dat ik zo mee mocht doen met een wildcard, maar dat viel tegen.  Hij raadde mij aan om de afstanden voorzichtig op te bouwen en eerst eens een 12h te doen, dan een 100 mijl en dan misschien een 24h. Een logisch en eigenlijk ook verstandig advies, want hoeveel hardlopers lopen zich wel niet in de chronische blessures door een te snelle opbouw?   Ik antwoordde met ‘bedankt voor je advies maar ik heb niet echt als doel om steeds verder te lopen en wil dit gewoon tussendoor even proberen. Kan ik mij nog in Deventer kwalificeren? ‘ . Het is altijd even afwachten hoe mensen reageren als je zo direct hun goedbedoelde advies aan de kant schuift, maar het pakte goed uit: ‘ja in theorie is het nog mogelijk om daar te kwalificeren’.  Perfect! Meteen ingeschreven dus. Toch had ik nog wel enige twijfels over of ik hem echt zou gaan lopen. Ik kon mij helemaal niks voorstellen bij 200+ km hardlopen en de km’s had ik ook niet in de benen. Uiteraard had ik wel lange afstandswedstrijden gelopen, maar qua training zat ik vaak rond de 20 km per week. Te weinig. Ik ben geen superwoman.  Ik wilde de optie openhouden om me nog af te melden en had aan de organisatie, Ed van Beek, gevraagd of hij mij niet zichtbaar op de startlijst kon zetten.  Wat ik leuk vind aan dit soort onverwachte onverstandige en vrij extreme uitdagingen is het onbekende. Ik heb geen idee hoe het gaat zijn, maar ik schrijf me gewoon in. Ik heb het nog nooit gedaan dus ik denk dat ik het wel kan. Puur de anticipatie op de wedstrijd en de voorbereiding -voor sommige andere ultralopers bestaande uit jarenlang bizarre trainingsweken draaien maar voor mij bestaande uit 3 weken van te voren op internet googlen naar ervaringen en filmpjes van 24h lopen bekijken,  geeft bij mij al plezier. En dan is daar ineens de wedstrijddag. Ga ik lopen of niet? Ik heb al 40 gels gekocht en bovendien heb ik mijn vriend al geactiveerd om mee te gaan, dus ja ik ga! Eenmaal aangekomen in Deventer probeer te doen alsof ik precies weet wat de bedoeling is. Ik kijk af bij mijn collega ultralopers en zet mijn tafeltje net als zij doen neer aan de kant van de baan. Tijdens het uitklappen merk ik ineens dat het een heel laag tafeltje is. Kak, dat wordt bukken elke keer – wie maakt nou zo’n tafeltje?

Voor de start, @doen alsof ik weet wat je hoort te doen bij een 24h ultraloop bij mijn ultralage tafeltje.

Op het tafeltje leg ik 40 gels, energiedrank, spekjes, chips, drop, chocola, pinda’s en nog veel meer. Geen idee wat ik nodig heb voor zo’n lange loop maar mijn ultralopers intuitie zegt dat ik maar beter teveel kan hebben.  Vlak voor de start houden we een minuut stilte voor een pas overleden ultraloper.

Voor de start, luisteren naar Ed. Naast mij staat
Lilian van der Ent, een meisje van misschien 12 jaar die 51 km heeft gelopen. Een geboren ultraloopster!

En dan, om 14.00h gaat het startschot. Zoals ik gegoogeld had is het belangrijk om niet te snel van start te gaan dus ik begin rustig. Al snel hoor ik mensen aan de kant roepen dat ik langzamer moet gaan. Nog wat afzakken. Iemand van de zes uur haalt mij in maar ik hou me in om er achteraan te gaan.  Mijn vriend koopt tijdens mijn eerste uren nog een tent bij de Leenbakker voor als ik wil slapen. Wat zou ik toch zonder hem moeten. Al na 2 uur lopen merk ik dat ik wat stijve benen kreeg. ‘Dat krijg je ervan als je weken amper loopt, Hinke, moet je ook maar wat vaker trainen’, denk ik bij mezelf. Tot ongeveer een uur of 11 is mijn vriend erbij en daarna wordt het donker en ga ik alleen verder. De rondjes op de baan zijn eentonig en saai. Toch gaat het nog prima. Geen pijntjes of ongemakken. Ik pak mijn telefoon en zet muziek op –shit, batterij bijna leeg. In het uurtje dat de telefoon nog wel werkt, geeft de muziek een mooie afleiding. Na 15 minuten probeer ik mee te zingen voor de afleiding. Ik zing nooit, kan niet zingen en normaal zou ik me schamen om te zingen maar nu interesseert het mij niet meer wat anderen denken. Zingen, alsof het je laatste dag is! Tijdens het ‘zingen’ kom ik erachter dat ik bijna geen van de teksten ken. Het geluid dat ik produceer bestaat uit mee hummen en af en toe een zin. ‘Leef, alsof het je laatste dag is, leef alsof de morgen niet bestaat, mmm mmmm mmm’. Het moet voor anderen geklonken hebben alsof ik aan het kreunen was van de pijn, of misschien dachten ze wel dat ik een beetje gek werd. En dan… valt te telefoon uit – tijd om weer normaal te doen. Het zal drie uur s ’nachts zijn. Ik merk dat ik moe word maar weet door te lopen tot de zon opkomt. Af en toe een pitstop om naar de wc te gaan, maar verder: doorlopen.   Op een gegeven moment merk ik dat ik mijn ogen bijna niet meer open kan houden en ik heb het gevoel dat ik hardlopend in slaap val. ‘Even 10 minuten zitten hoor’, zeg ik tegen de mensen aan de kant, en ik plof neer op een stoel waar vast iemand anders op hoort te zitten. Zodra ik zit, val ik in slaap. ‘Hinke, je hebt 20 minuten geslapen’, hoor ik Ed zeggen. Kak! 20 minuten! Opstaan, en doorgaan. Ik ben meer uitgerust maar voel me tegelijkertijd een beetje een slap ei. Nog meer monotone rondjes. Gels, heel veel gels. Het verbaast me hoeveel ik er per uur naar binnen kan werken zonder dat ik misselijk word. Een gokje want normaal gesproken heb ik een ander merk gels. Wat duurt het lang voordat mijn vriend er is! Spierpijn.  Ik heb me inmiddels een echte ultrashuffle aangemeten.  En dan is mijn vriend er, eindelijk. Ik vertel hem dat ik het best zwaar heb en dat ik even moet gaan wandelen. Weer word ik moe en ga even liggen. Ik val opnieuw zo in slaap en blijf te lang liggen. Opstaan, doorgaan. Dit is iets wat ik nog niet eerder heb meegemaakt maar ik heb niet het gevoel dat ik door een hel ga, zoals ik andere ultralopers de 24h heb horen omschrijven. Geen extreme pijnen, maar wel heel moe en stijve benen. De organisator Ed praat mij moed in en loopt stukken met me mee. Het beurt me op hoewel ik het gevoel heb niet meer te kunnen hardlopen. 

De laatste rondjes, beetje kletsen met andere lopers.

Ik ben helemaal niet bezig met de andere lopers en de afstanden die ze hebben afgelegd. Aan de kant hoor ik dat ik 200 km heb afgelegd: yes, 10 km boven de kwalificatie afstand. In de laatste paar rondjes hoor ik dat er één man voor mij loopt. Shit! Lopen! Ik baal dat ik niet wat competitiever de wedstrijd in ben gegaan- als ik dit een uur van tevoren had geweten had ik me zeker kunnen herpakken. Ed fietst met me mee en ineens kan ik weer hardlopen. Geen ultrashuffle maar een gewone gezonde hardlooppas. Waar komt dat nou weer vandaan? Het voelt zelfs beter dan dat geshuffle en de spierpijn is te hanteren. Het voelt goed om met een snel tempo andere lopers in te halen. De auto toetert- het stopsignaal. Ik stop en hoor dat ik 214 heb gelopen. Op een paar honderd meter verloren van de nummer 1 van de mannen. Ik blijf staan en wacht op de afstandsmeting. Ik baal een beetje maar al snel vrolijk ik op door Ed die met zijn afstandsroller over de baan rent. Het meisje dat de afstanden noteert probeert hem bij te houden. Het is een grappig gezicht. Felicitaties van Ed, en dan terugwandelen naar de start. Ik had verwacht op de grond neer te vallen van vermoeidheid, of dat ik zou gaan huilen van emoties maar dat is niet het geval. Ik heb nog nooit moeten huilen na een wedstrijd, of het nu fantastisch of beroerd gaat- het zal wel met mijn Friese nuchtere roots te maken hebben. Even vlug een joggingbroek over mijn korte broek heen, en dan even kijken bij de afsluiting.  Helaas geen podium want ik was de enige vrouw, maar Henri Thunnissen had uit eigen beweging een fles wijn gekocht voor mij.

Met Ed van Beek van MarathonPlus

Adrian Kostera is nummer 1, een fantastische prestatie. Hij heeft alles gegeven wat erin zat en kan niet meer opstaan. Ik voel me opmerkelijk goed en kan nog gewoon wandelen; een teken dat ik me meer had moeten inzetten. Iets voor mijn volgende 24h.  Op weg naar huis word ik gebeld door Omrop Fryslan en kom ik live op de radio. Hoe weten zij dat ik deze loop heb gedaan? Bleek dat Paul dit stiekem had geregeld. Ik vind het altijd leuk, hoewel ik zelf niet vind dat ik geweldig gelopen heb en niet trots ben de prestatie. Bij thuiskomst, ga ik meteen naar bed en word pas de volgende ochtend wakker.  De start van een nieuwe week, gevuld met een anatomie cursus in Utrecht. Het weekend is weer te snel gegaan. Mijn benen voelen niet  als nieuw en zeker na een autorit van 2h kom ik amper de auto uit. Ik mail de coördinator van het 24h WK team: mag ik mee naar het WK?  Na drie weken krijg ik reactie. Ik mag mee! Ik had er bijna niet meer op gerekend – misschien was ik toch te laat met kwalificeren, of misschien waren er te weinig deelnemers voor een NL team?  Het bleken onterechte zorgen.

En dan nu, terug naar mijn doel. Mijn doel is om naar het 24h WK te gaan en daar de grens van 240 km te halen. Dit wil ik doen door mijn trainingskilometers per week omhoog te schroeven naar minimaal 50 km, en elke week een lange duurloop te doen van +30 km. Ook zal ik een paar keer voor het WK een nachtloop doen, om te wennen aan het wakker blijven. Of de 240 km haalbaar is? Geen idee, maar ik heb het nog nooit gedaan dus ik denk dat ik het wel kan!

Dank aan Hans Spieker, Ed van Beek, Henri Thunnissen en mijn vriend voor alle hulp onderweg, de mooie foto’s en een beetje ultra PR op Runnersworld door Bert Pessink:

https://www.runnersworld.com/nl/nieuws/a28388644/hinke-schokker-zet-geweldige-prestatie-neer-tijdens-24-uurs-race-deventer/